Μέχρι σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό δανειοληπτών προσέφυγαν στα προστατευτικά πλαίσια του Νόμου Κατσέλη – Σταθάκη και ζήτησαν είτε ρύθμιση καταναλωτικών δανείων και πιστωτικών καρτών, είτε προστασία της πρώτης κατοικίας είτε και τα δύο.
Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ρύθμισαν τις οφειλές τους απευθείας με τις Τράπεζες. Όσο τηρούνται οι ρυθμίσεις αυτές από πλευράς δανειοληπτών και καταβάλλεται η δόση εμπροθέσμως, έχει καλώς!
Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα κόκκινα δάνεια που παραμένουν εκτός ρύθμισης; Οι προτάσεις των Τραπεζών για γενναία κουρέματα δείχνουν ότι έχουν πλέον εξαντληθεί. Επιπλέον οι Τράπεζες προκειμένου να ρυθμίσουν ζητούν πλέον αδικαιολόγητα υψηλά ποσά προκαταβολών, τα οποία οι δανειολήπτες αδυνατούν να καταβάλλουν, ενώ το νέο πτωχευτικό δίκαιο (Κώδικας διευθέτησης οφειλών και Παροχή δεύτερης ευκαιρίας) έρχεται να αντικαταστήσει όλα τα επιμέρους εργαλεία ρύθμισης οφειλών που υπάρχουν σήμερα φιλοδοξώντας να συμπεριλάβει τα 600.000 ΑΦΜ, που, όπως έχει ειπωθεί, εντάσσονται σε αυτό το νέο νομοθετικό πλαίσιο.
Το νέο αυτό πλαίσιο ορίζει ότι όλοι οι υπερχρεωμένοι πολίτες, φυσικά και νομικά πρόσωπα, ελεύθεροι επαγγελματίες και επιχειρηματίες θα έχουν πλέον το δικαίωμα στη «δεύτερη ευκαιρία» και την επιλογή να ρυθμίσουν τις οφειλές τους προς την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και λοιπούς πιστωτές, προστατεύοντας παράλληλα την πρώτη τους κατοικία.
Με λίγα λόγια, θα δίνεται η δυνατότητα στους οφειλέτες, πριν την πτώχευση, να ρυθμίσουν τα χρέη τους μέσω μιας προπτωχευτικής διαδικασίας, μόνο όμως στην περίπτωση που το χρέος τους κρίνεται βιώσιμο, κατόπιν αναδιάρθρωσης σε συμφωνία με τους πιστωτές έως 240 δόσεις και μόνο εάν οι τράπεζες συναινέσουν.
Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται να προστεθεί και ο πρόσφατα ψηφισθείς νόμος για την επιτάχυνση των χιλιάδων εκκρεμών υποθέσεων του ν. 3869/2010 (γνωστού ως Νόμου Κατσέλη). Η εκκαθάριση όλων αυτών των υποθέσεων ως το τέλος του 2021 είναι σίγουρα μία δύσκολη άσκηση λαμβάνοντας υπόψη και την ανάγκη ενίσχυσης των Ειρηνοδικείων της χώρας για την υλοποίηση αυτού του εγχειρήματος.
Η αλήθεια είναι μία: Όσα εργαλεία και αν επιστράτευσαν οι Τράπεζες τα τελευταία χρόνια (πωλήσεις δανείων, πλειστηριασμοί, γενναίες διαγραφές) και πάλι ο αριθμός των κόκκινων δανείων παραμένει ακόμα σήμερα ιδιαίτερα υψηλός.
Εξαντλήθηκαν άραγε όλα τα μοντέλα ρυθμίσεων;
Η απάντηση βρίσκεται στο θεσμό της Διαμεσολάβησης (ν. 4640/2019) και δη της Τραπεζικής Διαμεσολάβησης, ο οποίος ήδη έχει υιοθετηθεί από ορισμένες Τράπεζες και κομίζει νέα δεδομένα στις ρυθμίσεις δανείων. Η Τραπεζική Διαμεσολάβηση συντείνει ιδιαιτέρως στην ταχύτητα ρύθμισης των δανείων με χαμηλό κόστος, έχει μικρή διάρκεια και είναι απόρρητη.
Τα εμπλεκόμενα μέρη (οφειλέτης/ες και Τράπεζες) με τους δικηγόρους τους, διαπραγματεύονται μέσα σε λίγες ώρες μίας εργάσιμης ημέρας, υπό την παρουσία και αρωγή ενός διαπιστευμένου από το Υπουργείο Δικαιοσύνης διαμεσολαβητή, προς εξεύρεση ρεαλιστικής λύσης, προσαρμοσμένης στα συμφέροντα τόσο του δανειολήπτη όσο και της Τράπεζας. Πρόκειται για γρήγορη διαδικασία, το μόνο που χρειάζεται είναι η απόφαση της Τράπεζας να υιοθετήσει αυτό το μοντέλο και η διαδικασία που ακολουθεί είναι εξαιρετικά απλοποιημένη.
Για την εφαρμογή της διαμεσολάβησης, δεν έχει σημασία εάν έχουν ήδη ξεκινήσει δικαστικές ενέργειες για την ρύθμιση των οφειλών. Εάν το χρέος ρυθμιστεί τελικά με διαμεσολάβηση, αυτονόητο είναι ότι και οι δύο πλευρές παραιτούνται από κάθε τυχόν εκκρεμή δικαστική διαδικασία. Η τελική συμφωνία διαμορφώνεται εντός μίας ημέρας, από κοινού από οφειλέτες – Τράπεζα – Δικηγόρους και, εφόσον υπογραφεί από όλους, δεσμεύει νομικά, ενώ με την κατάθεση της στο αρμόδιο Πρωτοδικείο έχει την ισχύ δικαστικής απόφασης.
Ας μη χάνουμε λοιπόν άλλο χρόνο. Η τραπεζική διαμεσολάβηση δεν είναι δυστυχώς υποχρεωτική για τις Τράπεζες, είναι όμως αποτελεσματική και όπου έχει εφαρμοστεί εκουσίως, έχει δώσει βιώσιμες λύσεις, έχει διασώσει τη πρώτη κατοικία και αποτελεί οριστική λύση για τους δανειολήπτες, αλλά και για τα αποτελέσματα που καλούνται να παρουσιάσουν εν συνεχεία οι Τράπεζες.
